Patronka parafii
„Aby zrozumieć człowieka,
trzeba sięgnąć w głąb jego tajemnicy,
ażeby zrozumieć Naród,
trzeba przyjść do jego Sanktuarium”
(Jan Paweł II)
Najświętsza Maryja Panna Królowa Polski, patronka parafii ma swój tron w Częstochowie, gdzie od ponad sześciuset lat, tj. od 1384 roku, jako Jasnogórska Bogurodzica otaczana jest nieprzerwanym, żarliwym i rosnącym wciąż kultem. Cudowny wizerunek Matki Bożej od początku powstania Sanktuarium uznany został za relikwie Królestwa Polskiego. Otoczony czcią przez władców i wszystkie stany jest wyrazem i znakiem obecności Maryi w życiu narodu. Od początku opiekunami i stróżami cudownego wizerunku są ojcowie paulini, tj. od chwili przekazania go przez Władysława Opolczyka. Do najstarszych świadectw znaczenia Maryi Jasnogórskiej w życiu Polaków należy świadectwo historyka Jan Długosza z XV wieku, który nazywa Matkę Bożą: „najchwalebniejszą i najdostojniejszą Panną i Panią, a Królową świata i naszą Maryją”.
Jasna Góra znana jest na wszystkich kontynentach. Jest to święte miejsce nadzwyczajnej opieki Maryi, gdzie dokonują się liczne nawrócenia i cudowne uzdrowienia, gdyż w ten szczególny sposób przejawia się tu bliskość i łaskawość Boga. Jasną Górę nawiedzali wielokrotnie królowie polscy: Zygmunt I, Henryk Walezy, zaś Stefan Batory w roku 1581 złożył jako wotum dziękczynne za zwycięskie wyprawy przeciw Turkom i Moskwie swój miecz i różaniec. Wielkimi czcicielami wizerunku Maryi byli: królowa Jadwiga, Władysław Jagiełło a w czasach nam bliskich Ojciec św. Jan Paweł II i Prymas Stefan Wyszyński.
Słynna zwycięska obrona Jasnej Góry, zwanej „Fortecą Maryjną”, przed Szwedami, której przewodził przeor klasztoru ojciec Augustyn Kordecki w 1655 roku, rozsławiła i ugruntowała na stałe przekonanie o władzy i opiece roztoczonej przez Maryję nad Polskim Królestwem. Najwyższą formą czci Maryi były złożone 1 kwietnia 1656 roku w Katedrze Lwowskiej przez króla Jana Kazimierza śluby oddania się monarchy wraz z całym narodem Matce Bożej, którą ogłosił Królową Polski.
Wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej od czasów Jagiellonów towarzyszy wojsku polskiemu przez stulecia, a pieśń „Bogurodzica” powstała na przełomie XII/XII wieku uznana była za hymn rycerstwa polskiego i pierwszy polski hymn narodowy. Pielgrzymki na Jasną Górę już w XV wieku przybierały charakter masowy, o czym świadczy list Władysława Jagiełły skierowany do papieża Marcina V z dnia 27 listopada 1429 roku. Wspomnieć należy, że w roku 2006 nawiedziło to święte miejsce cztery miliony pielgrzymów z całego świata.
Odpust parafialny na Klecinie ma miejsce 3 maja. Dzień ten jest wielkim świętem dla całej rodziny parafialnej. W tym dniu cały naród oddaje hołd Najświętszej Maryi Pannie Królowej Polski. Początek święta przyjmuje się od słynnego aktu króla Jana Kazimierza w 1656 roku. W 1791 roku uchwalona została Konstytucja 3 Maja, nawiązująca do faktu z Katedry Lwowskiej. Stąd dzień 3 maja jest świadkiem szczególnego związku dziejów narodu i wartości religijnych, które stały u początków tworzenia się państwowości polskiej. Konstytucja 3 Maja 1791 roku, będąca owocem Sejmu Czteroletniego, położyła fundament pod nowoczesne prawodawstwo polskie. Druga konstytucja w świecie, po amerykańskiej, a pierwsza w Europie winna być dla nas tytułem do chwały. To prawda, że Ustawa Rządowa nie weszła w życie (rodzima Targowica, interwencja moskiewska, a potem II i III rozbiór Rzeczypospolitej), lecz pozostała testamentem dla następnych pokoleń walczących o wolność. Konstytucja 3 Maja naprawiała ustrój państwowy Rzeczypospolitej, m. in. znosząc liberum veto i ograniczając wolną elekcję, ograniczyła wpływy magnaterii, utworzyła niezależne od siebie władze: ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą oraz rząd podlegający Sejmowi, proklamowała religię katolicką jako panującą, innym wyznaniom zapewniała jednak pokój w wierze i opiekę rządową. Za uchwalenie Konstytucji zapłaciliśmy II rozbiorem prowadząc wojnę w jej obronie.
Święto związane z uchwaleniem Konstytucji 3 Maja obchodzone jako narodowe niemal od początku istnienia niepodległej II Rzeczypospolitej, a zniesione przez komunistyczne władze PRL-u, przywrócone zostało przez Sejm III Rzeczypospolitej 6 kwietnia 1990 roku. Na dzień 3 maja Kościół katolicki wyznaczył święto Matki Bożej Królowej Polski. Cześć dla Najświętszej Maryi Panny połączyła się w ten sposób z pamięcią o wielkim dziele naszych przodków.
„Czarna Madonna” otacza nasz naród opieką i wyjednuje u swojego syna Jezusa Chrystusa liczne łaski. Polacy odwdzięczają się Jej wielką miłością i modlitwą. Jak powstał ów święty wizerunek i kto jest jego autorem?
Legenda mówi, że autorem ikony jest św. Łukasz Ewangelista – słynny obraz miał on namalować na deskach stołu, przy którym spożywała posiłki święta Rodzina w Nazarecie. Historycy nie potwierdzają jednak tej informacji, chętnie podawanej przez dawnych kronikarzy. Niektórzy uczeni przypisywali obrazowi pochodzenie bizantyjskie, inni włoskie. Obraz jasnogórski należy do typu Hodegetria (Przewodniczka). Najstarszy wizerunek tego typu znajduje się w klasztorze Ton Hodegon w Konstantynopolu. Twarz Matki Bożej jest pełna powagi, spokoju i zadumy. Spogląda prosto w oczy pielgrzymom, dzięki czemu spotkanie z Maryją jest wielkim przeżyciem duchowym. Dzieciątko Jezus siedzi na lewym ramieniu Matki Bożej. W lewej ręce trzyma Ewangelię. Prawą zaś wznosi ku górze w geście błogosławieństwa. Matkę Bożą zdobią piękne suknie (jest ich osiem) zdobione setkami drogocennych kamieni; rubinów, diamentów, pereł i korali. Złote korony świętych postaci są podtrzymywane przez anioły. Pierwsza koronacja obrazu miała miejsce w 1717 roku. Drogocenne insygnia królewskie są darem papieża Piusa X z 1910 roku.
