DOMOWY KOŚCIÓŁ – GAŁĄŹ RODZINNA RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE

Konferencja na Wielkopostny Dzień Wspólnoty 10 marca 2024 r. 

Charyzmat Światło-Życie urzeczywistnia się adekwatnie do wieku i stanu każdego człowieka. Katechumenat jako właściwy schemat rozwoju Ruchu w ramach małej grupy.

• Uniwersalny charakter Bożej pedagogiki, wspólnej dla wszystkich ludzi przynajmniej do pewnego stopnia, tzn. uwzględniającej wolny wybór osoby
• Specyfika Ruchu Światło-Życie: ewangelizacja, deuterokatechumenat, w tym katechumenat rodzinny, zaangażowanie w parafii, diakonie stałe, KWC, Nowa Kultura, a także: Stowarzyszenie DIAKONIA Ruchu Światło-Życie , krzyże animatorskie, ewangelizacja - jako sposób widzialnej i słyszalnej 😊 obecności w Kościele powszechnym. Zaangażowanie w Ruchu jest możliwe na każdym etapie życia!
• Konieczne jest powracanie do źródeł i przeglądanie się w nich, odkrywanie na nowo „starych treści”, np. uczestnictwo w Oazach rekolekcyjnych jako dziecko, młodzież, osoba dorosła, małżonek, uczestnik, animator, moderator. Czy moja formacja jest autentyczna? Czy moja mała grupa/krąg jest miejscem mojej formacji i wzrostu, czy tylko miejscem gdzie miło spędza się czas mówiąc o Bogu?
• Każdy człowiek ma swój czas, swoją drogę formacji. Jedni przeżywają jej kolejne punkty wielokrotnie (dzieci, młodzież, formacja dorosłych, Domowy Kościół), niektórzy tylko raz (formacja dorosłych lub Domowy Kościół), za każdym razem ważne jest, aby przezywać ją w pełni, nie tłumacząc się, że to kolejny raz, że wszystko już wiem, widziałam/em itp.
• Droga formacji to prawdziwe przeżycie wszystkich etapów: indywidualnie z Bogiem oraz we wspólnocie. Począwszy od ewangelizacji – niezależnie od wieku i stanu, aby wejść na drogę formacji trzeba usłyszeć głos Boga, co prowadzi do prawdziwego przyjęcia Jezusa jako Pana i Zbawiciela. Deuterokatechumenat – zaczyna się wprawdzie w konkretnym momencie, ale w jakiś sposób trwa aż do końca życia.

Załącznik 5

Działanie Boga i człowieka wraz z Bogiem w zależności od fazy rozwoju duchowego:

1. Stan naturalny.

Oz 11,4: „Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go.”

1. Powołanie.

1 Sm 3,10: „Przybył Pan i stanąwszy zawołał jak poprzednim razem: «Samuelu, Samuelu!» Samuel odpowiedział: «Mów, bo sługa Twój słucha».”

III. Przyjęcie Bożego planu.

Ga 2,20: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie.”

1. Walka o wytrwanie w realizacji Bożego planu.

1 Tm 4,7b-8: „Sam zaś ćwicz się w pobożności! Bo ćwiczenie cielesne nie na wiele się przyda; pobożność zaś przydatna jest do wszystkiego, mając zapewnienie życia obecnego i tego, które ma nadejść.”

1. Powstawanie z nieuniknionego upadku i powrót do Boga.

Ap 3,19-20: „Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się! Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną.”

Załącznik 6

https://www.oaza.pl/deuterokatechumenat-2/

„Katechumenat to czas przygotowywania się ludzi dorosłych do przyjęcia chrztu. RŚ-Ż wychowuje ludzi ochrzczonych w dzieciństwie do świadomego, pełnego życia rzeczywistością swojego chrztu, dlatego mówi o powtórnym (czyli deutero-) katechumenacie.

Etap deuterokatechumenatu jest II etapem formacji w RŚ-Ż. To czas dorastania we wspólnocie do bycia dojrzałym chrześcijaninem, czyli takim, który potrafi nim być w każdej sytuacji i który zdobywa innych dla Chrystusa. Deuterokatechumenat ma na celu nauczenie uczestnika formacji nowego stylu życia, który odpowiada dojrzałemu życiu chrześcijańskiemu. Chodzi tu o kształtowanie postaw życiowych, a nie tylko o wiedzę o nich. W tradycji katechumenatu sprowadzano je do kształtowania sześciu następujących postaw: życia słowem Bożym, życia we wspólnocie, dawania świadectwa, życia modlitwą, czerpania się z liturgii i sakramentów ciągłego nawracania się (metanoia czyli zmiana sposobu myślenia i przemiana życia).

Etap formacji deuterokatechumenalnej w RŚ-Ż trwa 3 lata. Poszczególne etapy tego okresu koncentrują się na spotkaniu z Chrystusem: w Słowie Bożym, Liturgii i Kościele. Pierwszy rok (…) jest skoncentrowany na spotkaniu z Chrystusem w Słowie Bożym i wierze, która jest konsekwencją przyjęcia tego słowa. Drugi rok jest skoncentrowany na spotkaniu z Chrystusem w liturgii i sakramentach. Trzeci rok (…) kładzie nacisk na spotkanie z Jezusem Chrystusem we wspólnocie Kościoła poprzez wchodzenie w jego tajemnicę i poznawanie jego bogactwa, swój szczyt osiąga podczas Triduum przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego, kiedy to następuje udzielenie misji i błogosławieństwo animatorów. Obrzęd błogosławieństwa animatorów zamyka całość formacji deuterokatechumenalnej czyli podstawowej. Jest też potwierdzeniem osiągnięcia przez konkretną osobę stanu dojrzałości chrześcijańskiej. Włącza on bowiem człowieka w służbę Kościołowi, przekazując mu odpowiedzialność za pewną dziedzinę życia Kościoła lokalnego. Odtąd formacja przebiega zgodnie z podjętą diakonią oraz stosownie do wydarzeń z życia Kościoła i RŚ-Ż.”

Załącznik 7

1. F. Blachnicki, Ruch Światło-Życie jako pedagogia nowego człowieka (fragment).

„Trzecim elementem metody wychowawczej jest wywodząca się z oazy rekolekcyjnej mała grupa gromadząca się w regularnych, zasadniczo tygodniowych, odstępach czasu w celu wspólnego pielęgnowania i rozwijania wyniesionych z oazy wartości. Ta mała wspólnota umożliwia wzrost nowego człowieka również w warunkach codziennego życia. (…). Małe grupy staną się środowiskiem formacyjnym nowego człowieka, jednakże tylko pod tym warunkiem, że nie będą grupami zamkniętymi, ale służebnie otwartymi i zaangażowanymi w stosunku do nadrzędnej społeczności parafialnej czy innej, w ramach której one działają.

Etapy procesu wychowawczego, czyli drogę nowego człowieka, w pedagogii ruchu należy określić jako katechumenalną, albo deuterokatechumenalną. Pedagogia nowego człowieka RŚ-Ż świadomie nawiązała do wypracowanego w dziejach Kościoła w jego pierwszych wiekach systemu katechumenatu, w ramach którego dokonywał się proces inicjacji do pełnego i dojrzałego życia chrześcijańskiego. Wznowienie porządku katechumenatu w posoborowym dokumencie „Ordo initiationis christianae adultorum” zostało przez ruch, po zapoznaniu się z nim, przyjęte jako pewnego rodzaju katalizator przyspieszający proces kształtowania się pedagogii nowego człowieka jako wspaniała, oczekiwana inspiracja, która nadała tej pedagogii ostateczny kształt. Pedagogia nowego człowieka RŚ-Ż jest więc w obecnej swojej formie niczym innym, niż w pełni rozbudowanym systemem formacji katechumenalnej dostosowanym do wymagań naszych czasów i przystosowanym do tego, aby go osadzić w strukturze zwyczajnego życia parafialnego. Podmiotem receptywnym tej formacji są z reguły ludzie już ochrzczeni, którzy przeżywali już w swoim życiu jakiś – wprawdzie szczątkowy – katechumenat, zwłaszcza w związku z tzw. przygotowaniem do I Komunii św. i w ramach szkolnej katechezy, dlatego zostało przyjęte określenie: deuterokatechumenat, powtórzony katechumenat. (…). Tutaj na zakończenie tej syntetycznej prezentacji pedagogii nowego człowieka w ruchu trzeba się ograniczyć już tylko do krótkiego naszkicowania etapów czy stopni tej drogi nowego człowieka, którą można by też nazwać drogą ucznia Chrystusa, albo drogą ku dojrzałości chrześcijańskiej. Zgodnie ze schematem katechumenatu droga ta dzieli się na trzy okresy: /1/ ewangelizacji, /2/ właściwego katechumenatu, /3/ tzw. mystagogii.

Okres ewangelizacji w deuterokatechumenalnym RŚ-Ż poprzedza oazę rekolekcyjną I°. Celem tego okresu jest doprowadzenie do religijnego przebudzenia przez osobiste spotkanie z Chrystusem i przyjęcie Go przez wiarę w Duchu Świętym jako swojego Pana i Zbawiciela. Dokonuje się to poprzez rekolekcje ewangelizacyjne lub przez indywidualną ewangelizację. Po ewangelizacji następuje okres postewangelizacyjny, którego celem jest weryfikacja motywów nawrócenia i umocnienie decyzji przyjęcia Chrystusa. Okres ten może trwać do jednego roku.

Oaza Nowego Życia I° jest momentem przejścia do właściwego deuterokatechumenatu, czyli włączenia się do grupy uczniów, pragnących wejść na drogę wiodącą do dojrzałej wiary. 1. rok formacji deuterokatechumenalnej jako kontynuacja oazy I° koncentruje całą formację wokół słowa Bożego i wiary. Proponuje się w tym roku program tzw. Dziesięciu kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej. Oaza II° z następującym po niej 2. rokiem formacji (…) jest okresem pogłębionej inicjacji liturgiczno-sakramentalnej. Kończy się ten okres odnową przymierza chrztu świętego podczas przeżywanego w formie rekolekcyjnej Triduum Paschalnego.

Oaza III° odpowiada okresowi mystagogii w programie katechumenatu. Jej temat „Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae” rozpoczyna czas głębszego wprowadzenia w tajemnicę i życie Kościoła – wspólnoty. 3. rok deuterokatechumenatu, następujący po oazie III°, koncentruje się ponadto wokół tematów charyzmatu, powołania i diakonii. W ten sposób przygotowywane jest wejście do wspólnoty Kościoła przez podjęcie w niej określonej diakonii, zgodnie z posiadanym charyzmatem, co ma być trwałym owocem całej formacji (…) i zarazem zakończeniem formacji podstawowej w ramach pedagogii nowego człowieka.”

Załącznik 8

Katechizm Kościoła katolickiego:

1879 Osoba ludzka potrzebuje życia społecznego. Nie jest ono dla niej czymś dodanym, lecz jest wymaganiem jej natury. Przez wymianę z innymi, wzajemną służbę i dialog z braćmi człowiek rozwija swoje możliwości; w ten sposób odpowiada na swoje powołanie.

1880 Społeczność jest grupą osób powiązanych w sposób organiczny zasadą jedności, która przekracza każdą z nich. Społeczność, zgromadzenie widzialne i zarazem duchowe, trwa w czasie; dziedziczy przeszłość i przygotowuje przyszłość. Każdy człowiek staje się dzięki niej "dziedzicem", otrzymuje "talenty", które wzbogacają jego tożsamość i których owoce powinien pomnażać. Słusznie więc każdy człowiek jest zobowiązany do poświęcania się na rzecz wspólnot, do których należy, i do szacunku wobec władz troszczących się o dobro wspólne.

1881 Każdą wspólnotę określa jej cel, a zatem kieruje się ona własnymi regułami. Jednak "osoba ludzka jest i powinna być zasadą, podmiotem i celem wszystkich urządzeń społecznych".

Załącznik 9

Franciszek Blachnicki: „Świadectwo wiary w katechezie”. Poszukiwania naukowe 5 83-97, 1981 (fragment)

„Chrześcijaństwo nie jest jakąś doktryną. Chrześcijaństwo nie jest systemem etycznym. Chrześcijaństwo w pewnym sensie nie jest religią - chrześcijaństwo to Osoba Jezusa Chrystusa, Boga-Człowieka, tego: który dokonawszy dzieła odkupienia, po swoim zmartwychwstaniu został ustanowiony Kyriosem i który konstytuuje nową rzeczywistość. Tą rzeczywistością jest bezpośrednia, osobowa relacja człowieka do osoby Chrystusa, zjednoczenie z Nim w Duchu Świętym. To jest istota chrześcijaństwa. I w tym sensie chrześcijaństwo jest czymś jedynym, nie da się porównać z żadną inną religią, bo w żadnej innej religii coś podobnego nie występuje.

W jaki sposób można ludzi doprowadzić do takiego spotkania z Chrystusem? Otóż świadectwo prowadzi do takiego spotkania Chrystusa, ale świadectwo tego rodzaju, jakie dał św. Paweł. Przeżycie spotkania z Chrystusem skoro staje się przedmiotem świadectwa, ma jakąś moc rozbudzenia wiary, rozumianej jako przyjęcie osoby Chrystusa, jako wejście w osobowy kontakt z nim (...).”

„Co to jest dojrzała wiara? Na czym polega dojrzałość chrześcijańska?

Dojrzałość chrześcijańska polega na świadomym życiu w relacji do osoby Jezusa Chrystusa i na poddaniu swojego życia Jezusowi Chrystusowi, uczynieniu go Panem swojego życia. Co to znaczy w ujęciu bardziej szczegółowym? W jaki sposób się realizuje to życie chrześcijańskie jako życie odniesione do żywej osoby Chrystusa Pana?

Wyraża się ono najpierw w życiu poddanym Słowu Bożemu. Najpierw musi być relacja do Słowa Bożego, pojmowanego jako słowo życia, a nie jako słowo, które informuje o pewnych rzeczywistościach, przymiotach Bożych czy wydarzeniach z historii zbawienia. Słowo życia to słowo, które domaga się tego, żeby je wcielać w życie, żeby mu podporządkować swoje życie. Ten jest dojrzałym chrześcijaninem, który rozwiązuje konkretne problemy egzystencjalne codziennego życia w świetle słowa Bożego. To jest pierwszy element dojrzałego życia chrześcijańskiego. Drugi zasadza się na bezpośrednim, osobowym kontakcie z Chrystusem przez modlitwę rozumianą nie jako odmawianie pacierza, ale jako rozmowę bezpośrednią z Chrystusem, w przekonaniu o Jego obecności w życiu. Trzeci element to przezywanie swej relacji do Chrystusa na płaszczyźnie sakramentalnej. Spotykamy się z Chrystusem przez sakramenty, zwłaszcza przez Eucharystię. Czwarty element dojrzałego życia chrześcijańskiego stanowi przeżywanie obecności Chrystusa we wspólnocie eklezjalnej. Wspólnota jest właściwie miejscem spotkania z Chrystusem. Nie można żyć bezpośrednio z Chrystusem nie żyjąc w konkretnej wspólnocie chrześcijańskiej, która jest przez jego słowa zgromadzona i przez jego obecność sakramentalną podtrzymywana.

I wreszcie elementem dojrzałego chrześcijaństwa jest dawanie świadectwa Chrystusowi. Jeśli przeżywamy naprawdę w ten sposób swój kontakt z Chrystusem, to nie możemy o nim nie mówić, nie możemy nie świadczyć o Jego obecności w naszym życiu. Dlatego świadectwo jest jednym z istotnych elementów dojrzałości chrześcijańskiej.

Tu małą dygresja. Mówiąc o dojrzałości chrześcijańskiej, trzeba się uwolnić od pewnych skojarzeń psychologicznych czy etyczno-ascetycznych. Nie chodzi tu o dojrzałość w sensie psychicznym ani o dojrzałość w sensie ascetycznym. Chodzi o dojrzałość wiary, a taką dojrzałość może osiągnąć każdy. Możemy mówić o dojrzałości chrześcijańskiej dziecka, młodzieńca, człowieka dorosłego, bo każdy na swoim etapie życia chrześcijańskiego musi przeżywać właściwą sobie relację do Chrystusa.”